Το ποδόσφαιρο στις αναπτυξιακές ηλικίες δεν είναι διαγωνισμός είναι διαδικασία.
Το πιο συχνό λάθος που κάνουμε είναι η σύγκριση ανάμεσα στο αναπτυξιακό και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Οι γονείς συχνά θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να κερδίζει, να παίζει βασικός, να ξεχωρίζει από νωρίς.
Όμως, ο πραγματικός στόχος των ακαδημιών δεν είναι μόνο οι νίκες και η κατάκτηση τροπαίων, αλλά η ανάπτυξη του παιδιού ως αθλητή και ως ανθρώπου.
Ένα παιδί που μαθαίνει να προσπαθεί, να συνεργάζεται, να σέβεται και να απολαμβάνει το παιχνίδι, είναι ήδη νικητής ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα ενός αγώνα.
Πολλές φορές, τα παιδιά κουβαλούν στις πλάτες τους το βάρος των προσδοκιών των ενηλίκων και τα αρνητικά σχόλια μετά τον αγώνα, μια σύγκριση με άλλον συμπαίκτη, μια οδηγία από την κερκίδα!
Αυτά τα μικρά, καθημερινά πράγματα, συσσωρεύονται και πνίγουν τη χαρά του παιχνιδιού.
Ο νεαρός ποδοσφαιριστής δεν χρειάζεται έναν προπονητή πάνω από το κεφάλι του, χρειάζεται όμως έναν πραγματικό σύμμαχο.
Κάποιον να τον ενθαρρύνει όταν αποτυγχάνει, να τον χειροκροτεί όταν προσπαθεί, να του θυμίζει πως το ποδόσφαιρο είναι για να το αγαπάς, όχι για να το αποδεικνύεις.
Μετά από κάθε αγώνα, η πιο χρήσιμη ερώτηση που μπορεί να κάνει ένας γονιός δεν είναι πόσο ήρθατε σήμερα ή πόσα γκολ έβαλε, αλλά αν πέρασε καλά σήμερα ή αν έμαθε κάτι καινούργιο, αν είναι χαρούμενο.
Έτσι το παιδί μαθαίνει να εστιάζει στην πρόοδο, όχι αποκλειστικά στο αποτέλεσμα.
Μαθαίνει να αγαπά τη διαδικασία της μάθησης και να χαίρεται το ταξίδι.
Κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ωρίμανσης σωματικά, ψυχικά και αγωνιστικά.
Το ότι κάποιο παιδί ξεχωρίζει στα 11 του χρόνια δεν σημαίνει πως θα είναι το ίδιο και στα 15 του χρόνια, ούτε το αντίστροφο.
Η υπομονή και η πίστη στη διαδικασία είναι πιο σημαντικές από οποιοδήποτε προσωρινό αποτέλεσμα.
Οι γονείς πρέπει να γίνουν οι πρώτοι που θα διδάξουν στα παιδιά ότι η επιτυχία έρχεται με χρόνο, με δουλειά, με συνέπεια και αγάπη για το παιχνίδι, όχι με πίεση ή βιασύνη.
Αν ο γονιός φωνάζει, γκρινιάζει, ή κατηγορεί τον προπονητή, το παιδί μαθαίνει να ψάχνει δικαιολογίες.
Αν ο γονιός ενθαρρύνει, σέβεται και χειροκροτεί την προσπάθεια όλων, το παιδί μαθαίνει να χαίρεται το παιχνίδι και να σέβεται το άθλημα, τον αντίπαλο, τον διαιτητή.
Το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός, δεν είναι ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια ή κάτι ακριβό, αλλά το δικαίωμα στο όνειρο, να επιτρέψει στο παιδί του να αποτύχει, να ξαναδοκιμάσει, να εξελιχθεί, να βρει τη δική του διαδρομή.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, το σημαντικό δεν είναι αν θα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά αν θα μεγαλώσει ως άνθρωπος μέσα από το ποδόσφαιρο.
Οι γονείς δεν είναι απλοί θεατές στην πορεία ενός παιδιού, είναι οι συμπαίκτες του.
Αν αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, αν σταματήσουμε να μετράμε επιτυχίες με γκολ και τρόπαια, τότε θα δούμε παιδιά πιο χαρούμενα, πιο δυνατά και πιο ώριμα.
Γιατί το ποδόσφαιρο, πάνω απ’ όλα, είναι παιχνίδι και το παιχνίδι πρέπει πάντα να ξεκινά και να τελειώνει με χαμόγελο.
Θα αλλάξουμε νοοτροπία μόνο όταν σταματήσουμε να κάνουμε ως πρώτη ερώτηση στον εαυτό μας αν θα κερδίσουμε σήμερα τον αγώνα, γιατί το σκορ μετράει για λίγες ώρες, το πώς θα νιώσει όμως θα του μείνει για πάντα.